Metoda drzewa błędów jest jakościową metodą analizy ryzyka wykorzystującą strukturę drzew logicznych, pozwalającą na modelowanie przebiegu awarii i następnie jej analizę.
FTA po raz pierwszy wykorzystano w 1962 roku i od tego czasu zaczęła być stosowana do poprawy bezpieczeństwa samolotów, potem statków kosmicznych i urządzeń wykorzystujących energię jądrową. W latach 90. zaczęto wykorzystywać FTA w projektowaniu systemów gwarantujących wysoki poziom bezpieczeństwa, wiarygodności i niezawodności w przemyśle chemicznym, kolejowym, informatyce, medycynie. Stała się również często wykorzystywaną metodą w analizie zagrożeń i szacowaniu ryzyka obok PHA i FMEA.
Poszczególne czynniki mogące doprowadzić do zdarzenia oraz ich potencjalne skutki zobrazowane są na tzw. drzewie błędu, które ukazuje współzależności pomiędzy potencjalnym, głównym zdarzeniem i przyczynami tego zdarzenia. Zidentyfikowane czynniki (przyczyny) naniesione na drzewo błędu są ze sobą powiązane i mogą być określane jako: specyficzne awarie (np. maszyn i urządzeń), błędy ludzkie (np. na linii produkcyjnej), błędy pierwszego i drugiego rodzaju, warunki środowiskowe, inne zdarzenia mogące doprowadzić do awarii.
Analiza drzewa błędów FTA jest zatem graficznym modelem zależności przyczynowo-skutkowych. Dzięki schematowi FTA zostają zilustrowane przyczyny, których skutek określany jest jako niepewne zdarzenie bądź ryzyko.
Wynikiem analizy FTA może być np. drzewo logiczne obrazujące scenariusz pęknięcia zbiornika ciśnieniowego z wyróżnionymi błędami pierwszego i drugiego rodzaju. Błędy pierwszego rodzaju to wady produkcyjne ujawniające się podczas eksploatacji w warunkach projektowych. Błędy drugiego rodzaju natomiast stanowią błędy elementu pracującego w warunkach, do których urządzenie nie było przeznaczone. Jest to zazwyczaj błąd związany ze złym doborem elementu do warunków procesowych.
